Egypte heeft een oppervlakte van 1.002.000 km² (vergelijkbaar aan 25x Nederland) waarvan vijf procent bouwgrond is. Het land telt ongeveer 77 miljoen inwoners. Ruim driekwart van de bevolking woont in de Nijlvallei, die slechts vijf procent van de totale landoppervlakte van Egypte beslaat.

Ongeveer een kwart van de bevolking leeft in en rond de hoofdstad Caïro. Door de snelle bevolkingsgroei van 1,8 procent (Nederland 0,2 procent) is ongeveer de helft van de bevolking jonger dan 18 jaar. Voor Egyptenaren is het familieleven van grote betekenis. Kinderen kunnen meehelpen op het land en ze kunnen de ouders verzorgen op hun oude dag. Dat is nodig door het ontbreken van goede sociale voorzieningen.

Egyptenaren zijn erg gastvrij, ook tegen vreemden. Mocht je bij iemand thuis uitgenodigd worden, trek dan je schoenen uit voordat je het huis binnentreedt. Het is beleefd om je gastheer/vrouw een cadeautje (gebak, snoepjes of fruit) te geven.

Voor Egyptische normen is het erg onbeleefd om meteen ter zake te komen. Of het nu gaat om een zakenbezoek of andere contacten, neem rustig de tijd om een praatje te maken, naar familie te informeren en een kopje koffie of thee te drinken. De Egyptenaar neemt voor alles de tijd en scheidt veel minder het zakelijke van zijn privéleven.

Het leven in het Midden-Oosten wordt meer dan in het Westen bepaald door de mate van respect dat hij koestert. Ouderdom levert respect op, evenals het bekleden van een functie bijvoorbeeld leraar zijn of moslim zijn en een vroom leven leiden.
Ook een westerse toerist, die doorgaans geen moslim is, kan door zich goed te gedragen een basis voor respect creëren en zal ook als zodanig worden behandeld. Maar vertoont deze uitgesproken 'haram' gedrag (gedrag tegen de Islam), dan is de kans dat deze slecht behandeld wordt, afgezet of zelfs bestolen wordt, aanzienlijk groter. Dit geldt bijvoorbeeld voor een vrouw die zich al te bloot vertoont, een dronkenlap of iemand die openlijk voor zijn homoseksualiteit uitkomt.

Terwijl mannen elkaar openlijk kunnen kussen of vasthouden op straat, is lichamelijk contact tussen mannen en vrouwen in het openbaar verboden. Egyptenaren zullen dus nooit een vrouw omhelzen als begroeting en al helemaal niet op de wang kussen.

Egyptenaren houden van een relaxed ritme en proberen zoveel mogelijk stress te vermijden. Een veelgehoord antwoord is dan ook ‘Insha Allah’ (als Allah het wil).

Van reizigers wordt verwacht dat ze zich gepast kleden. Kleding moet de schouders bedekken en rokken of broeken moeten tot de knie komen. Topless zonnen op het strand kan echt niet.

De welgestelde klasse in de grote steden geeft de voorkeur aan westerse kleding. In de lagere klassen dragen mannen meestal westerse kleding, maar vrouwen kiezen vaker voor de traditionele dracht. De traditionele kleding voor mannen bestaat uit de galabia, een wijd flanellen of katoenen hemd dat afhangt tot op de voeten. Sommigen dragen er de abaya, een lange wijde mantel overheen en om hun hoofd een emma (tulband).

Vrouwen zijn vaak in het zwart gekleed, zij dragen een wijde mantel en een grote omslagdoek. Ook zijn er veel vrouwen die felgekleurde katoenen jurken dragen met een zwarte doek of mantel eroverheen. De populariteit van de sluier is de laatste jaren toegenomen. Ze variëren van modieus vastgespelde doekjes tot een zwarte doek die alleen de ogen vrijlaat.

Het getuigt van respect om bij de keuze van je kleding rekening te houden met het feit dat je in een overwegend islamitisch land reist. Overal in het Midden-Oosten zijn strakke kleding en blote schouders en kuiten voor vrouwen taboe. Vrouwen die zich in de ogen van Egyptenaren te bloot kleden, lopen het risico dat ze lastiggevallen worden. Ze vatten het op als provocerend of uitdagend gedrag. Vrouwen die zich discreet kleden kunnen in Egypte doorgaans relaxed reizen. In het algemeen heb je als vrouw minder problemen als je een bepaald zelfvertrouwen uitstraalt. Mocht je toch worden lastiggevallen dan kun je het proberen te negeren of je laat duidelijk merken dat je hier niet van gediend bent. Woorden als aib (schande!) of haraam (schaam je!, schande!) kunnen hierbij van nut zijn.

De islam is de staatsgodsdienst van Egypte. Ongeveer 90% is Moslim en 10% Christen.

Mocht je een moskee willen bezoeken, bedek dan wel je armen en benen en vrouwen dienen ook het haar te bedekken. Schoenen laat je bij de ingang staan. Voor vrouwen is vaak slechts een deel van de moskee toegankelijk. Mannen in korte broek lopen het risico niet in de moskee toegelaten te worden, omslagdoek of niet.

Vrijdag is de islamitische zondag. Tijdens het vrijdagmiddaggebed mogen niet-moslims vaak niet in de moskee komen. Leid een moslim niet van zijn gebed af door voor hem langs te lopen bijvoorbeeld. Zijn verbinding met Mekka wordt dan doorbroken en zijn gebed wordt ongeldig.

De Egyptische keuken is bepaald geen haute cuisine, maar eenvoudige smakelijke gerechten zijn op iedere straathoek en in restaurants te krijgen. Als ontbijt eten de Egyptenaren ‘foel’, een gerecht van gekookte bonen, olie en knoflook overgoten met citroensap en bestrooid met kummel. Falafel zijn in olie gebakken balletjes van kikkererwten geserveerd in platte broden en tahina, sesamsaus. Kosjari is een mengsel van macaroni, bruine rijst, linzen en kikkererwten overgoten met een pikante tomatensaus en gegarneerd met gebakken uitjes en citroensap. Fatir is een soort pizza van bladerdeeg die gevuld wordt met rozijnen en honing of met schapenvlees. Het avondeten is vaak na 20.00 uur.

Een maaltijd in een restaurant begint met een assortiment van mezze, die kunnen bestaan uit olijven, tahina, babaghanoeg (puree van aubergines), hoemmoes (puree van kikkererwten). Mezze worden gegeten door ze met een stukje brood van het bord te scheppen. Daarbij worden salades geserveerd. Hoofdgerechten zijn gegrilde of gebraden duiven, met gehakt gevulde aubergines (batingan), kebab, kofta (gehaktballetjes van gekruid schapenvlees) of kip met rijst. Zoetigheid of fruit ronden de maaltijd af. Omm Ali, (vertaald: de moeder van Ali) is een fijn gebak van bladerdeeg overgoten met warme melk met kaneel en bestrooid met amandelen, kokos, pistachenoten en rozijnen.

Een maaltijd bij iemand thuis kan een kostelijke ervaring zijn, want je krijgt er vaak heel andere gerechten dan in de restaurants. In huis wordt er vaak op de grond, op matten gegeten. Hotels serveren ook westerse ontbijten en maaltijden, in de meeste plaatsen zijn er restaurants met een internationale keuken.

Alcoholgebruik is voor de islamiet verboden, maar wordt door het islamitische gedeelte van de bevolking gedoogd. Egyptenaren stellen het erg op prijs als er discreet wordt gedronken.

Thee, koffie en karkadee zijn de nationale dranken. Thee (Chay) wordt in kleine glazen geserveerd en is heel sterk. Thee uit een theezakje bestel je door naar chay lipton te vragen. Koffie (Qahwa) wordt in kopjes of glazen geserveerd en is een zeer sterke Turkse koffie, soms verrijkt met kardemom. Egyptenaren houden van zoet, dus geef bij je bestelling aan of en zo ja hoeveel suiker je in je koffie of thee wilt. Voor een westers kopje koffie vraag je om nescafé. De derde nationale drank is karkadee, een kruidenthee van de donkerrode bloemen van de hibiscus. Ondanks de grote hoeveelheid suiker die erin gaat, heeft de karkadee toch een zure smaak. De drank is erg verfrissend, of je het nu warm of koud drinkt.

Koffiehuizen zijn ontmoetingsplaatsen voor mannen en zijn in principe niet bedoeld voor vrouwen, al worden westerse vrouwen er getolereerd. Je kunt ze vergelijken met onze bruine kroeg, maar dan zonder alcohol. Je hoort er het laatste nieuws, vindt er personeel, speelt er domino of een potje kaarten. Dat alles gaat gepaard met een kopje sterke koffie en veel kabaal. De koffiehuizen, ‘qahwa’, stammen uit de zestiende eeuw, toen de koffie en tabak via Arabische landen en Perzië hun intrede deden. Qahwa betekent letterlijk koffie.

Een andere favoriete bezigheid in een koffiehuis is het roken van een shisha, waterpijp. Een shisha rook je niet zomaar even tussendoor zoals je een sigaret rookt. Alleen al het aansteken ervan vraagt de nodige tijd. De hoeveelheid water en tabak moeten goed op elkaar afgestemd zijn en de gloeiende kooltjes worden regelmatig verschoven. Het is gebruikelijk om een shisha te delen. Iedereen die rookt, krijgt een eigen mondstuk om op de pijp te klikken. Bij het doorgeven van de pijp wordt de slang dubbelgevouwen en het mondstuk naar beneden gericht. Een omhooggerichte pijp is niet netjes, vooral in gemengd gezelschap. In restaurants wordt een waterpijp ook als toetje aangeboden. Soms roken ook vrouwen mee, maar wel zo discreet mogelijk. Ook meisjes zie je tegenwoordig wel eens roken vooral in de trendy cafés in de westelijke buitenwijken van Cairo.

Water uit de kraan kun je niet drinken. Mineraalwater en diverse frisdranken zijn vrijwel overal te koop. IJsblokjes worden vaak gemaakt van gewoon leidingwater en zijn daarom ook af te raden. Warme drankjes als thee of karkadee vallen in deze warme landen meestal beter dan ijskoude drankjes. Koffiehuizen serveren geen alcohol en de weinige bars die dat wel doen, zijn afgeschermd tegen de blikken van de buitenwereld. In sommige levensmiddelenwinkels die gerund worden door Kopten, vind je bier en wijn. Alcoholische dranken zijn relatief duur.

De munteenheid van Egypte is de Egyptische pond (EGP), onderverdeeld in 100 piaster. Op biljetten is de waarde zowel in het Arabisch als in het Engels aangegeven. Er zijn biljetten van 100, 50, 20, 10, 5 en 1 pond; munten zijn er van 50, 25, 20, 10 piaster. Check altijd de actuele wisselkoers.

Het is mogelijk om in de grote steden te pinnen met je bankpas. Het is altijd handig om cash euro's mee te nemen, omdat deze biljetten vrijwel overal inwisselbaar zijn en er kan ook altijd met euro’s betaald worden. De banken zijn in de regel geopend van zondag tot en met donderdag van 8.30 tot 14.00 uur.

In Egypte geldt het principe 'voor wat hoort wat'. Dat betekent dat er, na vrijwel elke bewezen dienst, om baksjiesj (fooien) gevraagd zal worden. Mensen leven soms volledig van baksjiesj. Een vaste baan hebben ze niet en als ze die al hebben, dan is hun inkomen zo laag dat het aangevuld moet worden. Eyptenaren staan bekend om hun vindingrijkheid in het vangen van fooien en kunnen soms ook erg opdringerig zijn. Schat altijd de verleende dienst op waarde en geef dienovereenkomstig, Egyptenaren doen dat ook. De plaatselijke bevolking is gewend aan het geven van baksjiesj en heeft daarom altijd kleingeld op zak.

Bedelen komt nog steeds voor in Egypte. Door bedelaars geld te geven los je hun problemen allerminst op. Eerder worden ze op deze manier afhankelijk van dit soort inkomsten. De werkelijkheid achter elke bedelaar kan heel verschillend zijn. Voor sommigen is het de enige mogelijkheid om te kunnen overleven. Dat geldt bijvoorbeeld voor oude of invalide mensen. Die kun je natuurlijk wat geven, vooral wanneer je ziet dat de lokale bevolking het ook doet. Kinderen kun je in principe beter geen geld geven, hooguit fruit of iets anders te eten. Als kinderen op deze manier aan hun geld kunnen komen, zijn ze weinig gemotiveerd om nog naar school te gaan of te gaan werken. Meestal gebeurd dit onder dwang van ouders.

Ook de staf op de safariboten, waar wij mee samenwerken, verwachten een fooi, mits ze hun werk naar voldoening gedaan hebben. Dit is een vast bedrag van 50 Euro per week. Dit wordt door de tourleider verzameld en aan de kaptein gegeven. Hij zal het dan verdelen onder zijn staf.

Soms heeft een winkelier geen of niet genoeg wisselgeld. Je krijgt dan een snoepje of andere kleinigheid om het verlies te compenseren.

Voor Egypte is een internationaal paspoort nodig dat bij terugkeer van je reis nog minimaal zes maanden geldig is.

Om Egypte binnen te komen hebben reizigers met de Nederlandse of Belgische nationaliteit een Visum nodig. Je kunt dit Visum ter plekke, bij aankomst op de luchthaven, kopen en kost rond de 25 Euro.

Vaccinaties zijn niet nodig.